صفحات

۲۲ بهمن ۱۳۸۹

Hello Mi Mi Joon! I Wanna Play A Game

سری فیلم های ارّه ( Saw ) بهترین فیلم دنیاست از نظر من. خوب به خاطر دارم که سوم راهنمایی ( فصل امتحانات؛ خردادماه ) بودم وقتی دوستم ارّه یک رو برام آورد. بهش گفتم : ببین ! من هر فیلمی رو نمیبینم ! حال نمیکنم !
دوستم گفت : تو اینو ببین ... خداست!
یه نگاه به کاور فیلم کردم؛ یه دست و یه پای بریده؛ یه جورایی نظرمو جلب کرد
پارک پروانه بودم که فیلم رو گرفتم و اومدم خونه. حتی لباسم دقیقا یادمه. یه پیرهن راه راه تیره رنگ و یه شلوار لی آبی روشن
به محض اینکه اومدم خونه فیلم رو گذاشتم تو Dvd-Player و ...
و برای 6 سال بعد در آبان ماه مصادف با روز مبارک و میمون حالووین یک قسمت از این فیلم می اومد بیرون و من با شوق و شعف میرفتم کلوپ آقا سعید تا فیلم مورد علاقه ام رو بگیرم و با ترس و کنجکاوی ببینم Jigsaw این بار سراغ کی رفته و چه بازی میخواد راه بندازه ...
حتی یک بار خواب دیدم که Jigsaw اومده سراغ من؛ دقیقا یادم نیست که ازم چی میخواست ولی یادمه که از پسش بر اومدم ... صداش هنوز تو گوشمه :
Hello Shervin! I wanna play a game ...
خلاصه اینکه اجازه دادیم که این فیلم حسابی در قلبمان جای بگیرد و از این حرف ها. اما از ارّه 4 کیفیت فیلم به شدت نزول کرد. بد و بدتر شد. دیگه از پازل های گنگ و پر ماجرا خبری نبود. فقط خون و سس کچاپ و ماده های قرمز رنگ بود که به نمایش در می اومد، تا اینکه آخرین قسمت ( ارّه 7 یا همون 3d ) رو وقتی چند مدت پیش داشتم در اتاقم میدیدم و  20حدود دقیقه ازش میگذشت، از سالن صدای طنز مهران مدیری می اومد. همین طنزی که برنامه های ماهواره رو به سخره گرفته. تماشای ارّه رو رها کردم و رفتم می می جون رو دیدم!
از انتخابم پشمون نشدم. ادامه آخرین قسمت ارّه رو هیچ وقت نمیبینم.

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر